Een sterke vrouw achter de steenbakker
Achter elke man staat een sterke vrouw! Een gezegde dat zonder enige twijfel toegeschreven kan worden aan Anna-Maria Haesen.
Ze was de dochter van een herenboer uit Kesselt. Ze huwde met de man die aan de basis lag van Nelissen Steenfabrieken: Alfons Nelissen! Ze was ook de moeder van een kroost van zeven kinderen. Het gezin had nog groter kunnen worden. Anna-Maria had zeven miskramen. Gezinnen met zes of meer kinderen waren toen niet ongewoon. Anna-Maria zette twee jongens en vijf meisjes op de wereld. “Ze was een sterke vrouw”, herinnert Julien Nelissen zich, de enige van haar zeven kinderen die nog leeft. Zonder haar kon Alfons geen brikken bakken. Ze erfde van haar ouders de grond die leemrijk was en waarop nu al 100 jaar lang Nelissen Steenfabrieken is gehuisvest.
Een vrouw van goud
“Ze moest haar kroost niet enkel opvoeden maar ook het huishouden runnen”, vervolgt haar zoon Julien. “Het was een bijzondere vrouw. Ze kon als het moest streng zijn maar ze had toch een zacht karakter. Ze ging over de uitgaven van het gezin en ze hield de knip op de beurs.” Gaston Nelissen omschrijft zijn grootmoeder als een vrouw van goud. “Het was eentje uit de duizend”, verklapt hij. “Een groot gezin en een grote familie bij elkaar houden was geen makkelijke opdracht. Ze was voor beiden de bindende factor. Ze hield de familie bij elkaar door de familiefeesten die ze op regelmatige tijdstippen organiseerde.”
Steun en toeverlaat
Als echtgenote van bompapa – zo noemde Gaston zijn opa – moest ze hem vaak kalmeren. “Mijn grootvader was als het ware gehuwd met de fabriek”, bekent Gaston. “Het slorpte praktisch al zijn tijd op. Hij was zeer gedreven en wilde vooruit. Bij zijn echtgenote vond hij rust. Ze hielp hem om beide voeten op de grond te houden. Ze was zijn steun en toeverlaat voor de plannen die haar man had om de steenbakkerij verder uit te bouwen.”
Bedrijvig
Hoewel ze als huisvrouw en moeder haar handen vol had, was het ook een ondernemende vrouw, zo bleek. “Ze moest haar moeder helpen die in haar ouderlijk huis (op die plek staat vandaag residentie Nelissen) drie zaken runde”, vertelt Julien Nelissen. “Ze bood logies aan voor douaniers die aan de grensovergangen met onze noorderburen aan de slag waren. In het huis was een café ondergebracht dat druk bezocht werd. En als dat nog niet genoeg was, opende ze begin 1894 een winkel. Als meisje en later als gehuwde vrouw hielp mijn moeder mee in de drie zaken”, aldus nog Julien.
Kloppartij
De Bilsenaar, een weekblad dat in Bilzen en omgeving verscheen, publiceerde een advertentie over de winkel. Het was “eenen winkel van allerhande specerijen met koffie van Maastriccht, garen, wolle mutzen, lijnkoeken, lijnzaad, tabac, sigaren en klompen”. De Bilsenaar drukte ook een opmerkelijk voorval af dat zich afspeelde in de winkel. De letterlijke tekst: “Drie vrouwen kregen alhier dezer dagen ruzie in eenen winkel ter oozake van een valsch stuk van twee franken. Na wat krakeele over en weder, kwam het zoover dat een der drie vrouwen haren klomp uitspeelde en met dat primitief wapen er zo dapper op lossloeg dat de splinters en scherven van haren klomp rondstoven. Onnoodig te zeggen wat blutzen, krabben en zwarte oogen de andere vrouwen opliepen. Onder het schreeuwen van hulp, sloegen zij op de vlucht”.
Ze was de dochter van een herenboer uit Kesselt. Ze huwde met de man die aan de basis lag van Nelissen Steenfabrieken: Alfons Nelissen! Ze was ook de moeder van een kroost van zeven kinderen. Het gezin had nog groter kunnen worden. Anna-Maria had zeven miskramen. Gezinnen met zes of meer kinderen waren toen niet ongewoon. Anna-Maria zette twee jongens en vijf meisjes op de wereld. “Ze was een sterke vrouw”, herinnert Julien Nelissen zich, de enige van haar zeven kinderen die nog leeft. Zonder haar kon Alfons geen brikken bakken. Ze erfde van haar ouders de grond die leemrijk was en waarop nu al 100 jaar lang Nelissen Steenfabrieken is gehuisvest.
Een vrouw van goud
“Ze moest haar kroost niet enkel opvoeden maar ook het huishouden runnen”, vervolgt haar zoon Julien. “Het was een bijzondere vrouw. Ze kon als het moest streng zijn maar ze had toch een zacht karakter. Ze ging over de uitgaven van het gezin en ze hield de knip op de beurs.” Gaston Nelissen omschrijft zijn grootmoeder als een vrouw van goud. “Het was eentje uit de duizend”, verklapt hij. “Een groot gezin en een grote familie bij elkaar houden was geen makkelijke opdracht. Ze was voor beiden de bindende factor. Ze hield de familie bij elkaar door de familiefeesten die ze op regelmatige tijdstippen organiseerde.”
Steun en toeverlaat
Als echtgenote van bompapa – zo noemde Gaston zijn opa – moest ze hem vaak kalmeren. “Mijn grootvader was als het ware gehuwd met de fabriek”, bekent Gaston. “Het slorpte praktisch al zijn tijd op. Hij was zeer gedreven en wilde vooruit. Bij zijn echtgenote vond hij rust. Ze hielp hem om beide voeten op de grond te houden. Ze was zijn steun en toeverlaat voor de plannen die haar man had om de steenbakkerij verder uit te bouwen.”
Bedrijvig
Hoewel ze als huisvrouw en moeder haar handen vol had, was het ook een ondernemende vrouw, zo bleek. “Ze moest haar moeder helpen die in haar ouderlijk huis (op die plek staat vandaag residentie Nelissen) drie zaken runde”, vertelt Julien Nelissen. “Ze bood logies aan voor douaniers die aan de grensovergangen met onze noorderburen aan de slag waren. In het huis was een café ondergebracht dat druk bezocht werd. En als dat nog niet genoeg was, opende ze begin 1894 een winkel. Als meisje en later als gehuwde vrouw hielp mijn moeder mee in de drie zaken”, aldus nog Julien.
Kloppartij
De Bilsenaar, een weekblad dat in Bilzen en omgeving verscheen, publiceerde een advertentie over de winkel. Het was “eenen winkel van allerhande specerijen met koffie van Maastriccht, garen, wolle mutzen, lijnkoeken, lijnzaad, tabac, sigaren en klompen”. De Bilsenaar drukte ook een opmerkelijk voorval af dat zich afspeelde in de winkel. De letterlijke tekst: “Drie vrouwen kregen alhier dezer dagen ruzie in eenen winkel ter oozake van een valsch stuk van twee franken. Na wat krakeele over en weder, kwam het zoover dat een der drie vrouwen haren klomp uitspeelde en met dat primitief wapen er zo dapper op lossloeg dat de splinters en scherven van haren klomp rondstoven. Onnoodig te zeggen wat blutzen, krabben en zwarte oogen de andere vrouwen opliepen. Onder het schreeuwen van hulp, sloegen zij op de vlucht”.