100 jaar sociale vrede
Nelissen Steenfabrieken schrijft sociale geschiedenis. Tot nog toe heeft zich in de 100 jaar dat de familiezaak bestaat geen enkel sociaal conflict bij Nelissen voorgedaan dat geleid heeft tot een staking of het stilleggen van de fabriek. Een feit waar menig bedrijf in onze contreien een punt aan kan zuigen. “We kennen al 100 jaar sociale vrede”, bekennen Gaston Nelissen en Guido Gevers van de derde generatie. Ze stonden bijna een halve eeuw aan het roer van de steenfabriek in Kesselt.
Proactief
Wat is de sleutel tot de sociale vrede? “We hebben altijd goeie contacten gehad met de vakbonden”, getuigen Guido en Gaston. “Wanneer problemen in de fabriek of op kantoor opdoken, losten we die meteen ter plaatse op.” Er werd ook proactief gewerkt bij Nelissen, zo blijkt. “We liepen elke dag rond in de fabriek, gingen de medewerkers groeten en we sloegen even een praatje. We luisterden naar wat er bij hen broeide en leefde. Zo konden we een mogelijk conflict zonder gemor snel en adequaat in de kiem smoren.”
Geen afstand
“We kenden elke man en vrouw die bij ons aan de slag was met hun voornaam en we spraken hen ook zo aan. En zonder enig probleem mochten ze ons als Guido of Gaston aanspreken. Meer nog, daar stonden we ook op. Er was geen afstand tussen ons en het personeel. Ook dat wilden we niet. We beschouwden hen als één familie. De band met de arbeiders, bedienden en het kader was hecht en werd goed onderhouden door allerlei activiteiten. Zoals? Het jaarlijks kerstfeest waarop het personeel met hun lieven, verloofden of huwelijkspartners in de watten werd gelegd. Met hen gingen we ook op weekends in Parijs, Rome en Londen. Het waren memorabele uitstappen waarvoor het personeel en hun respectievelijke metgezellen geen euro moesten betalen. Meer nog, ze kregen zelfs een zakcent mee. Over de drie weekends wordt vandaag nog altijd gesproken, herinneringen opgehaald en gedeeld”, vervolgen Guido en Gaston.
Julien Nelissen (onderste rij, vierde persoon) stond in de jaren '30 op de uitkijk. “Ik was toen 7 jaar, en ik moest van mijn vader op straat gaan posten en hem verwittigen als de fietsers in zicht waren.
Op de uitkijk
Hoewel er sociale vrede heerste, dreigden twee stakingen de steenfabriek plat te leggen. Maar dat is niet gelukt. Julien Nelissen, de jongste zoon van de stichter van de steenfabriek en de enige nog in leven zijnde nakomeling van hem, herinnert zich een voorval uit de jaren ‘30 van de vorige eeuw. “Mijn vader was te weten gekomen dat in de Walen en algemene staking bezig was. En de staking dreigde over te slaan naar Vlaanderen. Hij had vernomen dat militanten van de vakbond met de fiets vanuit Luik naar Kesselt wilden komen om de arbeiders hier te overtuigen het werk neer te leggen. Hoe en van wie hij dat had gehoord, weet ik niet meer”, aldus Julien, een nog zeer kwieke man van 90 jaar. “Ik was toen 7 jaar, en ik moest van hem op straat gaan posten en hem verwittigen als de fietsers in zicht waren. Toen de militanten opdaagden, ze hadden een rode zakdoek rond hun nek, ben ik als de bliksem naar mijn vader gerend. Hij ving de delegatie op en hij kon een staking in de steenbakkerij alsnog verhinderen. Vader was een begenadigd spreker.”
Stakingspost
Een tweede dreiging in 100 jaar Nelissen Steenfabrieken gebeurde in december 2018. Er brak een nationale staking uit. Aan de fabriek stelden de vakbonden een stakingspost. Amper 19 van de 140 medewerkers die toen werkten bij Nelissen legden het werk neer. De fabriek werd niet stilgelegd. De productie draaide zoals op andere dagen. Burt Nelissen, Joeri Gevers en Carlos Jorissen die als telgen van de vierde generatie vandaag de steenfabriek leiden, bewaren zoals hun voorgangers de sociale vrede.
Proactief
Wat is de sleutel tot de sociale vrede? “We hebben altijd goeie contacten gehad met de vakbonden”, getuigen Guido en Gaston. “Wanneer problemen in de fabriek of op kantoor opdoken, losten we die meteen ter plaatse op.” Er werd ook proactief gewerkt bij Nelissen, zo blijkt. “We liepen elke dag rond in de fabriek, gingen de medewerkers groeten en we sloegen even een praatje. We luisterden naar wat er bij hen broeide en leefde. Zo konden we een mogelijk conflict zonder gemor snel en adequaat in de kiem smoren.”
Geen afstand
“We kenden elke man en vrouw die bij ons aan de slag was met hun voornaam en we spraken hen ook zo aan. En zonder enig probleem mochten ze ons als Guido of Gaston aanspreken. Meer nog, daar stonden we ook op. Er was geen afstand tussen ons en het personeel. Ook dat wilden we niet. We beschouwden hen als één familie. De band met de arbeiders, bedienden en het kader was hecht en werd goed onderhouden door allerlei activiteiten. Zoals? Het jaarlijks kerstfeest waarop het personeel met hun lieven, verloofden of huwelijkspartners in de watten werd gelegd. Met hen gingen we ook op weekends in Parijs, Rome en Londen. Het waren memorabele uitstappen waarvoor het personeel en hun respectievelijke metgezellen geen euro moesten betalen. Meer nog, ze kregen zelfs een zakcent mee. Over de drie weekends wordt vandaag nog altijd gesproken, herinneringen opgehaald en gedeeld”, vervolgen Guido en Gaston.
Julien Nelissen (onderste rij, vierde persoon) stond in de jaren '30 op de uitkijk. “Ik was toen 7 jaar, en ik moest van mijn vader op straat gaan posten en hem verwittigen als de fietsers in zicht waren.
Op de uitkijk
Hoewel er sociale vrede heerste, dreigden twee stakingen de steenfabriek plat te leggen. Maar dat is niet gelukt. Julien Nelissen, de jongste zoon van de stichter van de steenfabriek en de enige nog in leven zijnde nakomeling van hem, herinnert zich een voorval uit de jaren ‘30 van de vorige eeuw. “Mijn vader was te weten gekomen dat in de Walen en algemene staking bezig was. En de staking dreigde over te slaan naar Vlaanderen. Hij had vernomen dat militanten van de vakbond met de fiets vanuit Luik naar Kesselt wilden komen om de arbeiders hier te overtuigen het werk neer te leggen. Hoe en van wie hij dat had gehoord, weet ik niet meer”, aldus Julien, een nog zeer kwieke man van 90 jaar. “Ik was toen 7 jaar, en ik moest van hem op straat gaan posten en hem verwittigen als de fietsers in zicht waren. Toen de militanten opdaagden, ze hadden een rode zakdoek rond hun nek, ben ik als de bliksem naar mijn vader gerend. Hij ving de delegatie op en hij kon een staking in de steenbakkerij alsnog verhinderen. Vader was een begenadigd spreker.”
Stakingspost
Een tweede dreiging in 100 jaar Nelissen Steenfabrieken gebeurde in december 2018. Er brak een nationale staking uit. Aan de fabriek stelden de vakbonden een stakingspost. Amper 19 van de 140 medewerkers die toen werkten bij Nelissen legden het werk neer. De fabriek werd niet stilgelegd. De productie draaide zoals op andere dagen. Burt Nelissen, Joeri Gevers en Carlos Jorissen die als telgen van de vierde generatie vandaag de steenfabriek leiden, bewaren zoals hun voorgangers de sociale vrede.